Ik wilde toegang krijgen tot de wereld van woorden, waar alles gebeurt en die ik stroef vind. Daardoor voel ik me dom en dat is een heel oud gevoel. Ik kan niet meepraten. Ook wilde ik minder opzien tegen leeswerk. Ook boeken die ik graag wíl lezen, maar die ik steeds zo afschrikwekkend dik vind, wil ik kunnen lezen. Ik wilde werken aan minder chaotisch dag- en weekprogramma's maken en komen tot een realtime agenda.
Bij de Daviscounseling ontdekte ik hóe ik lees en meer algemeen hoe ik de wereld ervaar. Door spellend te lezen, te vertragen en de oriëntatietechniek heb ik geleerd de letters op volgorde te lezen, lineair. Nu oefen ik nog steeds om punctueel te lezen, georiënteerd, niet in paniek te raken of weg te dwalen.
Ik heb plezier gekregen in lezen! Afgelopen zomer heb ik 7! boeken gelezen, ontspannen en zónder hoofdpijn. Zo ben ik erachter gekomen dat de ene tekst nu eenmaal makkelijker geschreven is dan de andere.
Het 'door elkaar gooien' van letters bleek van toepassing op het 'door elkaar gooien' van meer dingen. Het organiseren van iets huishoudelijks, het nadenken over een probleem of een eenvoudig telefoongesprek kunnen danig uit de hand lopen doordat ik deze dingen van alle kanten bekijk. Het is moeilijk mijn hoofd stil te zetten - hoeft ook niet altijd - maar ik weet nu als ik van slag raak hoe ik rust kan brengen door te oriënteren.

Na een onderzoek bleek Joris een ernstige vorm van dyslexie te hebben en hebben we hulp gezocht voor Joris. De reguliere vorm van behandelen sprak ons minder aan, en zijn we via via bij de Davis methode uitgekomen. Het was voor ons een verademing om te zien hoe er naar je kind gekeken werd, hoe de aanpak was en dat we eigenlijk iedere keer aan Joris konden zien dat hij vooruitging. Hij kreeg weer zin om naar school te gaan en langzaam begon hij te leren en te lezen. Joris is zeker in kennis van letters, schrijven en lezen vooruitgegaan. Ook de getallenwereld was minder eng voor hem en kan hij er nu wat mee.

Dat dyslexie een gave is, ik kon het niet geloven. Tot mijn 28ste jaar wist ik niet dat ik dyslexie had maar wist ik wel dat ik twee keer zo hard moest werken om iets te bereiken. Tot op een gegeven ogenblik ik geen brief meer durfde te schrijven, omdat ik bang was om een fout te maken. Toen besefte ik pas dat ik mogelijk dyslexie had. Vervolgens heb ik mij laten testen door een psycholoog van de ARBO dienst. Een afschuwelijke test, waar ik continue het gevoel kreeg dat ik zou falen. De uitslag was evenmin prettig, ik was dyslectisch en daar kon nooit meer wat aangedaan worden. Dit accepteerde ik niet van de psycholoog, zij mocht er dan wel voor geleerd hebben maar had niet het recht om mij in een hoek te duwen met een groot hek er om heen. Vanaf dat moment ben ik de strijd aangegaan met mijn dyslexie. Ik bleef in mezelf geloven en onderzocht verschillende coachingsmethode die men had voor dyslectici. Het merendeel van deze methode waren er opgericht om de taalvaardigheid te leren door middel van herhaling. Eindeloos taaloefeningen doen en telkens weer het gevoel van falen, leek mij geen optie. Ik leerde liever vanuit het positieve in plaats vanuit het negatieve. Dit vond ik in het de Davis methode. Om niet over een nacht ijs te gaan besloot ik eerst het boek te lezen van Davis. Bij het lezen van het boek herkende ik zoveel dingen, zoals het beelddenken en de desoriëntatie. Voor mij was dit een nieuwe start in mijn leven, eindelijk werd ik begrepen en had ik de middelen om mijn dyslexie te corrigeren. Ik ging op zoek naar een coach die gespecialiseerd was in de Davis methode, hierdoor kwam ik bij Annet. Vanaf het eerste moment dat ik Annet aan de telefoon had, had ik een klik met haar. Bij haar zou ik niet alleen de focus op taal ligt maar het overwinnen van de onzekerheden die dyslexie met zich meebrengt. Tijdens coachingssesies leerde ik van haar om trots te zijn op dyslexie door bewust te worden van de gave die ik daardoor had. Zij legde mij uit wat het verschil was tussen oriëntatie en desoriëntatie en leerde me mijn beelden om te zetten in letters. Dit deed zij door het hele alfabet te laten boetseren, zodat alle letters in mijn hersenen werden verankerd. Dankzij Annet ben ik niet meer bang om te schrijven maar bovenal is voor een buitenstaander niet te zien dat ik dyslectisch ben. De investering in mezelf heeft er voor gezorgd dat ik zelfverzekerder ben en gelukkig ben in mijn baan.

We zochten hulp voor Kilian omdat hij problemen had met lezen en schrijven. Op aanraden van een vriendin zijn we bij de praktijk Dyslexie in Beeld terecht gekomen. We merkten dat Kilian met de counseling veel zelfbewuster werd, zich gezien en geholpen voelde. Kilian is vooruit gegaan met spelling, lezen, schrijven- bewijs: citotoets

Ik zag dat Zoë onder haar dyslexie en onzekerheid leed. Via een vriendin die ook Daviscounselor is zijn we bij Annet terecht gekomen. Het bijzondere aan de counseling vinden we dat er echt naar het kind zelf gekeken. Het is heel persoonlijk op het hele kind gericht. Het lijkt heel diep te gaan bij Zoë. Er is echt een last van haar schouders gevallen. Zoë staat steviger in haar schoenen, is wat zelfverzekerder. Als zij nog een terugval heeft, blijft zij er niet meer zo lang in hangen en kan zij snel herstellen. Zij heeft niet veel aansporing meer nodig. Vroger was zij vaak en langdurig erg zwaarmoedig, zo van ; zie je wel, ik kan het niet. Dan moesten we praten als brugman om haar weer op de rails te krijgen.

Ik zocht zelf hulp omdat ik vastliep met mijn studie. Door slimme trucs en van alles te doen kwam ik zonder moeite mijn middelbareschool periode door. Maar toen ik ging studeren wist ik niet meer zo goed wat ik moest doen. Mijn trucs hielpen niet meer en de bergen teksten die ik moest lezen werden een onmogelijke klus. Ik moest een oplossing zien te vinden om het studeren leuk te vinden en te zorgen dat ik zou en ging afstuderen. En nu is het zover: ik ben bezig met mijn scriptie. Via familie hoorde ik van de Davismethode. Mijn tante kende of wist van Annet en de methode(s) die zij toepast. Toen ben ik bij Annet gekomen. Ik heb opnieuw leren lezen en geleerd hoe ik lappen tekst moet lezen. Ik heb geleerd hoe ik om moet gaan met mijn handicap en heb nieuwe trucs geleerd die ik kan inzetten om dat te doen wat nodig is om mijn studie te behalen en om in het werkveld mee te functioneren. Ik heb nooit een emotioneel moeite ermee gehad dat ik dyslectisch ben, maar tijdens mijn studie botste ik tegen problemen op. Problemen die ik niet precies kon achterhalen, maar door de hulp van Annet en de counseling heb ik geleerd hoe ik verder kan gaan met mijn studie zonder problemen.
En ik lees nu ook met alle plezier een boek in mijn vrije tijd.
Ik ben het meest vooruitgegaan met het begrijpen en me eigen maken van leerstof. Stof dat ik leerde via boeken en hoorcolleges. Ik denk dat dit het beste merkbaar was tijdens mijn studie. Dat ik 3,5 jaar van mijn bachelor voldoende heb afgerond en dat ik nu mijn scriptie aan het schrijven ben. De obstakels die ik tegenkwam in het begin van mijn studie heb ik overwonnen. Als ik ben afgestudeerd ga ik een Master-opleiding in het buitenland volgen en daarna een mooie en leuke baan vinden in het werkveld.

Quinten was vaak verdrietig of gefrustreerd over het feit dat hij dyslectisch is. Ik sprak eens een volwassen vrouw die veel baat bij de Davismethode had gehad. Toen ben ik eens gaan uitzoeken wat de Davis methode inhoudt en welke alternatieven zijn voor behandeling/hulp bij dyslexie. Het bijzondere van de counseling vind ik dat de focus niet ligt op de beperking die dyslexie geeft, maar meer op de mogelijkheden. Het is moeilijk om te zeggen waar Quinten op school in is vooruitgegaan, op school is het na de cito toch allemaal wat minder serieus (bovendien was er nog ruim 2 weken voorjaarsvakantie en een 30-jarig bestaan van de school). Dus in schoolresultaat konden wij toen nog geen verschil zien. Maar, hij zit wel lekker in zijn vel, komt zelfverzekerd over en is heel veel aan het lezen (nog een Harry Potter en een Thea Beckman). Best vrij dikke boeken die hij in 1,5-2 weken uit heeft gelezen. Ook realiseert hij zich dat Engels volgend jaar in de brugklas wel eens lastig kan worden, maar dat het wel een handige taal is om te kennen. Hij zoekt hierbij zelf naar mogelijkheden (kunnen we eens op vakantie naar Engeland?) - maar ook de harry potter films in het engels kijken (zonder ondertiteling). Ook bij National Geografic (één van de favoriete tv-zenders) let hij nu vaak op het engels en vertelt het vol trots als hij weer een woord heeft opgepikt.